زی زی گولو

همیشه سعی کردم از گروه و حزب ساختن ها برای تفکیک آدم ها دوری کنم.نمیدانم دلیلش استقلال طلبی خودم بوده یا هم ارزش بودن آدم های اطرافم.اما راستش دهه شصتی ها برای من توی هیچ گروهی دسته بندی نشدند.

دهه ای که فقط باید هم دوره شان بوده باشی تا بفهمیشان.نمیشود نشست و جز به جز زندگیشان را تعریف کرد.حواشی ای که متن زندگیشان شده.جنگ و کپن و کنکور و تحریم و گرانی و غیره و غیره.

دهه ای که فقط نیاز داشت فهمیده و دیده شود تا بتواند بزرگترین سد زندگیش یعنی _ تکنولوژی ای که بدون توقف فقط خرد میکرد و جلو میرفت _ را از سر راه بردارد.

تمام دنیای واقعیمان، جایشان را به هر چیز ممکن و غیرممکن  _ مجازی _ داد.نه عشقمان،نه بوسه هایمان،نه آغوش گرفتنمان هیچ کدامشان دیگر خالص نیست.

دلخوش به سکس های سوسکی و عصر _ عدم _ هستیم.

همیشه در حسرت این بودم که یک روز صبح جمعه که بیدار میشوم ، _ زی زی گولو _ را کنار تختم ببینم و آرزو کنم که بزرگ شوم.حیف،اشتباه آرزو کردیم...

هنوز هم جمله جادویی ش را یادم هست و با خودم تکرار میکنم که نکند فراموشش کنم.

حالا هر صبح جمعه که تلوزیون را _ خاموش _ میکنم کنار تختم سیگار به دست منتظر این هستم که زی زی گولو برگردد تا آرزویم را پس بگیرم. به جایش یک میکرو و خمیر بازی آریا و مارپله و یک عروسک زی زی گولو که آرزو برآورده نکند داشته باشم.و درک اینکه چه چیزی را باید _ آرزو _ کنم.

دهه شصت فقط استعاره ای از آدم های واقعی ای هست که حالا لا به لای آدم های مجازی میچرخند و هر روز کلاهشان را پایین تر میکشند.