دلت میخواهد یک ببر باشی؟

کمتر پیش می آید که بخواهم فیلمی را مشتاقانه به کسی معرفی کنم.
فیلم های شاهکار نیازی به توضیح و معرفی ندارند .فیلم هایی مثل پدرخوانده یا رستگاری در شاوشنگ یا پاپیون یا باجه تلفن.
اما بعضی از فیلم ها دست کم گرفته شدند یا دیده شدند که این فیلم جزو آن دسته هم نیست.توی آن دسته اسم فیلم هایی مثل _ نمایش ترومن _ به چشم میخورند.
اگر بخواهم دور نشوم از اصل ماجرا باید بگویم ندیدن فیلمی مثل نمایش ترومن وقتی که فکر میکنی زندگیت دچار یکنواختی بیش از اندازه ای شده باعث میشود دیدت کلی تر بشود و نگاهت از بالا همه چیز را ببیند.
وقتی که جسمت مثل کره ی زیر آفتاب مانده وا میرود و لش میشود ، وقتی که حوصله ی خودت را هم نداری باید در اولین فرصت بشینی و yes man  را ببینی و خودت را از زیر آفتاب برداری و بگذاری توی یخچال.
میدانی که میدانم توی زندگیت همیشه سرعتگیرهای بلند مالی و روحی داشته ای و فقط تنها خواسته ات گذشتن آن روزها بوده،اما اینبار روی یکی از همان سرعتگیرها بایست و click طنز را ببین.ساده است و قصدش این نیست گیجت کند.خیلی ساده نشانت میدهد _ زمان های از دست رفته ات _ را .
اینها همگی ظاهر زندگی است.باطنش را کسی نمیبند و فقط حس میکند.مثل کورهای عصا به دست حتی لمسش میکنی اما نمیبینیش.بدتر اینکه نمیتوانی حتی به کسی توضیحی بدهی و حرفی بزنی.
چند لحظه عصا و عینکت را بگذار گوشه ای. یک سیگار بگیران و بشین _ زندگی پای _ را ببین.

پ ن : اگر تا چند وقت پیش کسی اسم فیلمی که ساخته ی کشور هند است را پیش من به زبان میآورد میدانست که کم کم باید خودش را از لیست دوستانم حذف کند.اما این فیلم هندی انگلیسی درست مثل فیلم _ ملیونر زاغه نشین _ کاری میکند که تا سیگار آخرت پای فیلم بشینی.


پ ن 2 :      
وقتی که تیتراژ پایانی آمد بشین و با خودت فکر کن که تو اگر جای _ پای _ بودی دوست داشتی کدام داستان را تعریف کنی یا باورش داشته باشی ...؟؟؟